خونریزی یا درد شکمی مهم ترین علامت در سقط جنین محسوب میشود، یکی دیگر از عوامل موثر در سقط جنین بیماریهای مزمن مانند دیابت کنترل نشده، اختلالات وراثتی در انعقاد خون، نقصهای خود ایمنی مشخص (مانند سندروم آنتی فسفولیپید یا لوپوس)، داشتن ناهنجاریهای مشخص رحمی یا گردن رحم ضعیف، سرخجه و بیماریهای عفونی است.
بیشتر سقط هایی که در سه ماهه اول بارداری رخ میدهد، به دلیل ناهنجاریهای کروموزومی در جنین است، زمانی که سلول تخم تشکیل و تقسیم میشود، ممکن است اختلالاتی در تعداد یا در ساختمان کروموزوم به وجود آید که در این صورت حاملگی طبیعی نیست و بهتر این است که جنین در چنین وضعی سقط شود و ربطی هم به ژنتیک والدین ندارد.
استرس روحی شدید می تواند باعث سقط جنین شود، ومادرانی که برای بار اول سقط جنین داشته اند، زمانی که برای بار دوم باردار میشوند معمولا استرس شدید از سقط دوباره دارند درحالی که همین استرس عامل مهمی برای سقط جنین محسوب میشود. پزشک برای حصول اطمینان از سقط جنین، سونوگرافی برای مادر تجویز میکند، اگر جنین کاملاً از رحم مادر خارج شده باشد و یا جنین قلب نداشته باشد، نیاز به کورتاژ دارد؛ اما اگر زنی دوبار پشت سر هم سابقه سقط داشته باشد، باید از نظر ژنتیکی و خونی مورد بررسی قرار گیرد، چرا که این آزمایشها علل دقیق سقط های او را مشخص میکند.
اگر RH خون زوجین منفی است، باید دو تا سه روز بعد از سقط جنین نسبت به تزریق گلبولین RH اقدام کرد، چرا که در غیر این صورت امکان حاملگی مجدد وجود ندارد. 3 تا 6 ماه پس از سقط، بهترین زمان برای حاملگی مجدد است،و مدتی طول میکشد تا رحم خود را بازسازی کند و پوشش دیواره آن، قوی و سالم شود. اگر فرد از شرایط روحی و جسمی خوبی برخوردار باشد، می تواند پس از گذشت دو یا سه قاعدگی از سقط، اقدام به بارداری کند.
